Ema lindi në një mbrëmje të qetë, me shi, pranvere. Nënë e saj, Vivian Uinters, shtrihej në një shtrat të butë në Klinikën Private Aurelias me zemrën që i rrihte jo nga dhimbja, por nga emocionet. Por nuk zgjati shumë…
Kur dëgjoi të qarat e para të vajzës, Vivian nuk buzëqeshi. Nuk ishte një nënë që kishte pritur me padurim të përqafonte të bijën. Përkundrazi, ajo ktheu kokën në anë dhe tha vetëm:
“Mos ma sillni, nuk dua ta shoh.”
Në korridor, bashkëshorti i saj, Richard Winters, qëndronte me duart në xhepa dhe fytyrën gri. “Vajzë?” pyeti mjekun ftohtas. Kur mori pohimin, ai thjesht u largua pa thënë asnjë fjalë.
Brenda 24 orëve, çifti nënshkroi dokumentet për ta dorëzuar vajzën për birësim, me arsyetimin se “nuk mund ta rrisnin”. Fëmija u dërgua në një qendër përkujdesjeje dhe më vonë u birësua nga një çift i thjeshtë, por me shumë dashuri, të quajtur Helen dhe Thomas.
Ata ia lanë emrin Ema.
Vitet kaluan dhe Ema rritej me një zemër të butë, por me një ndjesi boshllëku të pashpjegueshme. Kur mbushi 18 vjeç, prindërit adoptues i treguan të vërtetën për origjinën e saj. Në vend që ta thërriste dhimbja, Ema ndjeu një zë brenda vetes që i thoshte:
“Duhet t’i takosh. Jo për të kërkuar falje, por për të treguar kush je bërë.”
Dhe kështu, plot 20 vjet pas lindjes së saj, në një ditë po aq me shi si ajo e lindjes, Ema trokiti në derën e një vile të madhe në periferi të qytetit.
Një grua me flokë të bardhë, elegante dhe e ftohtë, hapi derën. Ishte Vivian.
– Po kërkoni dikë? – pyeti ajo, duke e shikuar vajzën me dyshim.
– Jo. Po ju gjej. Unë jam Ema… vajza që latë në klinikën Aurelias.
Fytyra e Vivian-it u zverdh.
– K-ke ardhur për çfarë?
Ema buzëqeshi lehtë.
– Për të të thënë që unë jam mirë. Dhe që nuk të urrej. Sepse ndonjëherë dashuria më e madhe është ajo që e gjen vetë. Dhe unë e gjeta. Falë jush.
Vivian u kap për pragun e derës si të mos kishte besuar çfarë dëgjoi.
– Ema… – pëshpëriti ajo, për herë të parë duke shqiptuar emrin e vajzës që nuk kishte dashur ta dëgjonte kurrë.
– Po, Ema. Kam ardhur vetëm për pak minuta. Nuk kërkoj asgjë. Vetëm doja të të shihja dhe të të thoja… që jam rritur mirë. Pa ju. Por me njerëz që më donin pa kushte.
Në atë çast, në derë doli dhe një burrë i plakur, me flokë të thinjura, që mbante syze. Ishte Richard.
Ai e pa Eman dhe për një moment sytë iu mbushën me lot.
– Ajo është…? – pyeti, me zë të ulët.
Vivian u kthye dhe e pohoi me kokë, por pa e fshehur trazimin.
– Pse tani? – pyeti Richard. – Pse erdhe pas kaq shumë vitesh?
– Sepse më duheshit si plagë që nuk mbyllej dot pa u parë me sy. Dhe tani që ju pashë, u qetësova. Tani e di që nuk ishte faji im. Ju nuk ishit gati. Dhe ndoshta… s’do të jeni kurrë.
Një heshtje e rëndë mbuloi hyrjen.
Papritur, Vivian u ul në shkallët e derës, duke mbuluar fytyrën me duar. Ishte hera e parë që e shihnin të thyhej.
– Unë isha vetëm 22 vjeç, – tha ajo mes lotëve. – Familja e Richard-it më kërcënoi se do më hiqnin gjithçka nëse lindja vajzë. Dhe unë… isha e dobët. Nuk luftova. Por kam jetuar çdo ditë me turpin tim.
Ema u afrua ngadalë. Ia zgjati dorën.
– Unë kam jetuar çdo ditë me kurajë. Edhe për ty. Por tani… nuk kam më zemër të mbaj inat. Vetëm doja ta dije këtë.
Vivian ngriti kokën dhe zgjati dorën drejt saj. Dora iu dridh.
– A do të më lejosh të të njoh, tani që s’kam më askënd? – pyeti ajo me zë të ngjirur.
Ema e vështroi për një moment të gjatë. Pastaj i buzëqeshi.
– Të më njohësh? Do të jetë dhurata që do t’i bëj vetes. Por më duhet kohë. Koha që ti ma morre… tani do të të mësoj ta vlerësosh.
Në atë natë me shi, dy gra që dikur i ndante një akt i ftohtë, ndanë një përqafim të parë – të pasigurt, por të vërtetë.
Sepse ndonjëherë, jeta nuk të jep prindër të mirë… por të jep forcën për të qenë më e madhe se fati yt.
