Kështu ndodhi që tani jam vjehrrë, sepse djali u martua dhe unë tashmë kam edhe një nuse. Para se të martohej, nga shoqet e mia shpesh dëgjoja ankesa për nuset e tyre. Kishte ankesa të vogla e të mëdha. Unë gjithmonë përpiqesha të isha neutrale në këtë çështje: i dëgjoja dhe heshtja. Më dukej se ato vetë kishin faj pse nuk shkonin mirë me gratë e djemve të tyre. Por tani, kur vetë u bëra vjehrrë dhe u përballa me të njëjtën situatë, qëndrimi im ndryshoi krejtësisht. Sepse, sado që përpiqesha të isha vjehrra e mirë për gruan e djalit tim, ajo gjithmonë e kthente gjithçka në të mirë të saj, edhe pse unë kurrë nuk ia kam dashur të keqen. Nuk i intereson aspak çfarë ndjejnë të tjerët. S’ka rëndësi për të që fjalët dhe veprimet e saj mund të sjellin dhimbje. Ajo e do vetëm ashtu siç i përshtatet.
Pas martesës së djalit tim përpiqesha që në fundjavë të gatuaja diçka nga ato që atij i pëlqenin. Kur shkoja tek ata, shpesh gjeja vetëm nusen në shtëpi; një ditë ajo më tha hapur që të mos shkoja më – le të vijë djali im tek ne, në vend që unë të shkoj gjithmonë tek ata.
Pas dasmës, unë përpiqesha në fundjavë të gatuaja gjellë që djali im i donte dhe shkoja t’i vizitoja, si për t’i shërbyer, edhe për t’i parë. Në fillim, si djali, si nusja, ishin të kënaqur. Haheshin me qejf nga gjellët e mia, sidomos nuses i pëlqenin shumë. Më bëhej qejfi që përpjekjet e mia nuk shkonin kot, që më vlerësonin. Mendoja se kisha marrëdhënie të ngrohta e të sinqerta me ta. Ishte kënaqësi të shikoja si zhdukeshin gjellët nga tavolina dhe shihje vetëm fytyra të qeshura.
Por një mbrëmje, kur shkova për vizitë dhe djali nuk ishte ende kthyer nga puna, unë dhe nusja u ulëm të pimë çaj. Ajo dukej sikur donte të më thoshte diçka, por hezitonte. Pas shumë hamendjesh, më tha që më mirë të mos shkoja aq shpesh tek ata, por të vinte djali tek unë. Në sytë e saj kishte një shkëndijë mllefi. Pas asaj bisede unë ndalova së shkuari. Djali vinte rregullisht tek ne, por gjithmonë vetëm – nusja kurrë. Kjo më gëzonte dhe më hidhëronte njëkohësisht. Unë gjithmonë jam përpjekur që në familjen tonë të ketë paqe dhe mirëkuptim.
Por ajo grua e prishi gjithçka me qëndrimin e saj egoist ndaj familjes së burrit. Sa shoh e kuptoj, këtu nuk varet nga unë. Para pak kohësh na lindi nipi. Kjo është lumturia më e madhe për ne. Ai i vogli na solli gëzim dhe dëshirë për jetë. Ne me burrin përpiqeshim të mos ia rëndonim nuses, ndaj shkonim shumë rrallë, vetëm kur na ftonin. Ndonjëherë e nxirrnim nipin për shëtitje, për të mos i rënë në sy nuses për shumë kohë. Për ne mjaftonte.
Por para disa ditësh, nusja më telefonoi dhe më propozoi të rrija unë me nipin në shtëpinë e tyre, sa të dilte ajo për punët e veta. Dhe më e hidhura ishte që nuk më kërkoi si nënë, por ma tha si propozim, sikur ishte nevoja ime, jo e saj! Pra, ajo as që mund të kapërcejë krenarinë e vet, të kërkojë falje dhe të vazhdojë të sillet normalisht me ne, ne që jemi prindërit e burrit të saj. A nuk e meritojmë të paktën respektin më të thjeshtë?