The internet is buzzing after a bold statement went viral: “Beyoncé is actually prettier than Marilyn Monroe, but people can’t handle that yet.”
For decades, Marilyn Monroe has been considered the ultimate symbol of beauty and glamour. Her timeless look, iconic blonde hair, and captivating charm made her a legend of Hollywood’s Golden Era.
But now, fans argue that Beyoncé has redefined beauty for the modern era. With her powerful presence, flawless style, and influence that goes far beyond music, many believe she represents today’s global standard of elegance and attraction.
Social media is already divided. Some claim Marilyn’s beauty was “untouchable,” while others insist that Beyoncé has surpassed her in both looks and impact.
👉 What do you think? Is it finally time for Beyoncé to take Marilyn Monroe’s crown as the ultimate beauty icon?
In the wake of unimaginable loss, two grieving families are turning sorrow into a plea for change—determined that a single violent act will not define their children’s lives. In a community torn apart by bloodshed inside a sacred space, the families of 8-year-old Fletcher Merkel and 10-year-old Harper Moyski are remembering their children’s boundless spirits and the devastation left behind after a gunman opened fire during a school Mass at Annunciation Catholic Church in Minneapolis.
The lives of Fletcher and Harper were cut short when a 23-year-old former student opened fire through the church’s stained-glass windows. The children were just steps from their classrooms when the attack began. Outside the school, Fletcher’s father, Jesse Merkel, delivered a raw and powerful tribute: “Yesterday, a coward decided to take our eight-year-old son, Fletcher, away from us. Because of their actions, we will never be allowed to hold him, talk to him, play with him, and watch him grow into the wonderful young man he was on the path to becoming.” He described a boy happiest with a fishing pole or in the kitchen, bright and joyful, deeply loved. He asked the public to “remember Fletcher for the person he was and not the act that ended his life,” urging parents everywhere to give their kids “an extra hug and kiss today.”
Harper’s parents, Michael Moyski and Jackie Flavin, remembered their daughter as “a bright, joyful, and deeply loved 10-year-old whose laughter, kindness, and spirit touched everyone who knew her.” They spoke of the crushing impact on Harper’s younger sister, who adored her big sister and now faces an unthinkable absence. “Our hearts are broken not only as parents, but also for Harper’s sister… As a family, we are shattered, and words cannot capture the depth of our pain.” They asked that Harper’s memory fuel action: “No family should ever have to endure this kind of pain. We urge our leaders and communities to take meaningful steps to address gun violence and the mental health crisis in this country. Change is possible, and it is necessary—so that Harper’s story does not become yet another in a long line of tragedies.”
In total, 18 people were injured, 15 of them children. Officials say all are expected to survive, crediting the quick work of staff and students. Jesse Merkel publicly thanked those whose swift actions “prevented a tragedy of many magnitudes more.”
Authorities identified the suspect as Robin Westman, who, according to police, died from a self-inflicted gunshot wound. Investigators recovered a rifle, a shotgun, and a pistol and said more than 100 rifle rounds were found at the scene. A handwritten, four-page note believed to be a manifesto and now-deleted online content are being reviewed by authorities as they work to understand a motive. In the writings, Westman expressed remorse to family and acknowledged profound distress alongside an intent to carry out a final act.
Inside the church that morning, students and parishioners were thrown into chaos. Fifth-grader Weston Halse later described diving under a pew as gunfire shattered glass beside him. “My friend Victor, like, saved me though ’cause he laid on top of me, but he got hit,” Weston said. He and others were moved to the gym and locked in until the threat passed. Reunited with his mother later, he described feeling “super happy” to see her and “in shock” at how close the shots were.
Parents arriving at the scene spoke of terror and relief in the same breath. Carla Maldonado said her husband shouted for their children as they reached the church; they found their 7-year-old daughter in the parking lot and later learned their 11-year-old son had been hiding in the basement. “I am just incredibly grateful that this school did and had been preparing,” she said, “and also just incredibly sad and angry that this has to be a thing in any school.” Like many, she called the drumbeat of school shootings “a broken record,” emphasizing that even one life lost is too many.
From Washington, the President called for prayers and ordered U.S. flags flown at half-staff through August 31 in memory of the victims. Locally, vigils have filled parks and church steps as the community grieves, comforts one another, and searches for answers. Through their heartbreak, Fletcher’s and Harper’s families are asking the public to hold on to who these children were—their laughter, their kindness, their ordinary and extraordinary joys—rather than the horror that ended their lives. They are also asking for more than sympathy: they want change. They want leaders and neighbors to act so that no more parents are forced to stand where they now stand.
As Minneapolis mourns, those calls echo across a shaken community: remember their names, care for the wounded, and choose actions that honor the futures Fletcher and Harper should have had.
In 2010, a heartbreaking discovery in a Kansas home stunned even the most experienced law enforcement officers. A young boy with Down syndrome, just six years old at the time, was found hidden in an attic—severely malnourished, neglected, and left to suffer in silence by the very person who was supposed to protect him: his mother. His name is Giovanni “Govi” Eastwood. At the time of his rescue, he weighed only 17 pounds—roughly the weight of a healthy toddler half his age. His fragile body told a silent story of prolonged starvation and emotional trauma.
It all began when Govi’s mother, Rachel Perez, was taken into custody on outstanding warrants. During the arrest, law enforcement officers searched her home and found her other children. They were immediately placed in protective care. But there was no sign of Giovanni. When questioned about his whereabouts, Perez offered a fabricated story, insisting Govi was somewhere else. Her lie might have gone unnoticed if not for the instincts of the officers, especially Sergeant John Klingele, who had a gut feeling that something wasn’t right. They returned to the home for a second search.
They called out for Govi—nothing. Then, faint sounds, barely noticeable, led them to the attic. And there, in the dim, stuffy heat, they found him. “I’ll never forget that moment,” Klingele recalled. “He looked like a child straight out of a concentration camp—just skin and bones. We were told he was about to turn seven, but size-wise, he looked three, maybe.”
The boy couldn’t walk. He could barely speak. He was covered in his own waste, wearing soiled clothes, lying in an area that had no blanket, no toys, no light—no signs of love or care. His tiny frame showed signs of advanced malnutrition: hair loss, brittle and bowed bones due to rickets, and the wasting away of fat and muscle tissue. Medical professionals later confirmed that if Govi hadn’t been found that night, he would not have survived much longer.
Authorities believed that Perez had intentionally hidden him in the attic, possibly to avoid responsibility or to keep his condition from being discovered. Whatever the reason, the reality was chilling: Govi had been abandoned in every possible way—physically, emotionally, and medically. Rachel Perez was ultimately convicted and sentenced to eight years in prison for attempted murder and felony child abuse. Her actions shocked the community and made headlines across the country, as people struggled to comprehend how a mother could do something so cruel to her own child.
But what followed in the years after Govi’s rescue is a story of remarkable resilience, healing, and love. Govi, along with his two sisters, was taken in by their great aunt and uncle—Stacy and Joe Eastwood—who opened not just their home, but their hearts to these traumatized children. It wasn’t an easy road. In the beginning, Govi showed signs of deep emotional scars. He refused to sleep in a bed, choosing the floor instead, likely a result of spending so long in isolation. He flinched at gestures of affection, even misinterpreting high-fives as threats. He didn’t know what it meant to feel safe. But slowly, through patience, love, and care, Govi began to heal.
“The kid is magical,” said Joe Eastwood. “Everybody he comes in contact with, he just brings out a better person in them.” Over the years, Govi transformed—not just physically, but emotionally. His smile grew wide, his personality bloomed, and he began engaging with the world in a way that once seemed impossible. His teachers and caregivers describe him as joyful, thoughtful, and full of life. His strength inspired not only his family but the very officers who once saved him.
In 2016, six years after his rescue, Govi was reunited with the law enforcement team that found him. The meeting took place at the Sheriff’s Department, where a ceremony was held in his honor. Govi, now twelve years old, walked proudly into the room and shook hands with the officers, thanking each of them personally for saving his life.
He was made an honorary deputy, and presented with a special plaque—an emotional moment for everyone in attendance. According to his great aunt, Govi cherished the plaque so much that he slept with it that night, holding it close like a symbol of hope and safety. For Sergeant Klingele, seeing Govi again was deeply moving. “That boy is the hero,” he said. “Seeing how big his heart is, and how bright his smile is… It’s really good to see him.”
The reunion wasn’t just a chance to reflect on how far Govi had come—it was a reminder of the importance of compassion, justice, and what can happen when people refuse to give up on a child. It’s impossible to comprehend how a mother could neglect and nearly starve her child to death. But what’s even more powerful is witnessing the way love and care can rebuild a life, no matter how broken it once seemed.
Today, Govi is thriving in a family that truly cherishes him. He’s surrounded by people who encourage his growth, protect his joy, and celebrate his spirit. His journey is a powerful reminder that even after unthinkable trauma, recovery is possible—with love, support, and time. This story has touched the hearts of many. Some call it miraculous. Others call it justice. But to those who know Govi, it’s something even more profound: a testimony to human resilience, and to the unbreakable power of love.
Shkruan: Gani MehmetajGjergj Kastrioti -Skënderbeu është i vetmi shqiptar që e shkeli Serbinë nga Piroti në Beograd, duke djegë dhjetëra katunde e qytete serbe.
Gjergj Kastriot është i vetmi prijës shqiptarë që e ndihmoi aleatin e tij Janosh Huniadin në luftë kundër turqve, mirëpo ishin prijësit serbë ata që ia patën më të pabesë mbretit të arbërorëve, e forcuan aleancën me Sulltanin, i dolën në prit ushtrisë shqiptare dhe e vonuan në betejën përfundimtare përtej Savës e Danubit.
I zhgënjyer me vrasjen e aletit të tij Huniadit, që e kishte nën zotërim një pjesë të madhe të Serbisë, i dëshpëruar që komitët serbë me ushtarët turq e vonuan të arrinte në betejën afër Beogradit të sotëm kundër turqve, Kastrioti u hakmor si asnjëherë më parë. Vrau shumë serbë, aleatë të Turqisë, dogji qindra katunde e qytete te tyre për ta ndëshkuar tradhtinë.
Me t’u kthyer në Shkup, dëboi serbët e mbetur, e mori qytetin dhe e forcoi Kështjellën për betejat e ardhshme. Gjergj Kastrioti e rimori edhe një herë Shkupin nga turqit e serbët disa vjet më vonë.Shtatorja e Gjergj Kastriotit ne Miçigan -ShBA / ZgjohuShqiptar.info , do t’iu jemi mirenjohes nese do te na ndihmonit që të mirmbajmë faqen vetëm duke shtypur(mbi foton) që ndodhet më poshtë.Faleminderit për mirkuptimin SHQIPE
At first glance, this looks like a normal photo of fans enjoying a football match. But if you look a little closer, you’ll notice something that has shocked thousands of people online.
The picture, taken during a live game, shows two women cheering in the stands. Nothing unusual, right? Yet the internet is buzzing because of one surprising detail: one of the women appears to have an artificial leg.
Viewers were quick to point it out in the comments, and the post instantly went viral. Some people called it an “optical illusion,” while others were amazed at how they didn’t notice it the first time.
Whatever the case, the photo has already spread across social media, leaving people double-checking every detail. One simple snapshot has turned into a trending mystery that everyone is talking about.
Can you spot it in two seconds?
Yes, the detail that shocked everyone is the artificial leg — a reminder of how a single photo can hide more than meets the eye.”
Atëherë po ta Transferimi i Edon Zhegrovës nga Lille te Juventusi është një nga lëvizjet më të bujshme të kësaj merkatoje. Pas javësh negociatash, marrëveshja është finalizuar dhe lojtari i kombëtares së Kosovës ka nënshkruar një kontratë afatgjatë me gjigantin italian, e cila do ta mbajë të lidhur me bardhezinjtë deri në vitin 2030.
Sa do të fitojë Zhegrova?
Burime pranë klubit kanë bërë të ditur se paga e tij bazë do të jetë 2.5 milionë euro në vit, pa llogaritur bonuset dhe shpërblimet e tjera që lidhen me performancën dhe objektivat e klubit.
Nëse shuma ndahet në mënyrë më të thjeshtë për ta kuptuar:
Paga vjetore: 2 500 000 €
Paga mujore: rreth 208 333 €
Paga javore: rreth 48 077 €
Paga ditore: rreth 6 849 €
Paga për orë: rreth 285 €
Kjo do të thotë që çdo minutë në kontratën e tij vlen afro 4.7 euro.
Bonusët dhe përfitimet
Përveç pagës fikse, Zhegrova pritet të përfitojë edhe bonuse të ndryshme, si:
Shpërblime në rast se Juventusi arrin Champions League.
Shtesa financiare për gola të shënuar, asistime apo paraqitje të caktuara.
Përfitime nga të drejtat e imazhit, që në rastin e një futbollisti të tillë të dashur për tifozët, mund të jenë një burim i madh të ardhurash shtesë.
Çfarë do të thotë kjo për karrierën e tij?
Nga një banesë modeste në Prishtinë, në skenën më të madhe të futbollit italian, historia e Zhegrovës është një rrugëtim frymëzues. Kalimi te Juventus nuk është vetëm një hap profesional, por edhe një përforcim i imazhit të tij si ambasador i Kosovës në botën e futbollit.
Me këtë kontratë, Edon Zhegrova hyn në mesin e lojtarëve më të paguar shqiptarë të të gjitha kohërave, duke dëshmuar se sakrifica dhe talenti sjellin shpërblimin e merituar.
Allahu ekber, Allahu ekber, …, Esh-hedu en la ilahe il-lall-lah, Esh-hedu en la ilahe il-lall-llah …”.
Kjo thirrje po përhapej në fshatin Mlikë të Gorës në Dragash ende pa zbarkuar pjesëtarët e ushtrisë osmane këtë javë. Mirëpo, historianët pohojnë se kjo thirrje është dëgjuar në të njëjtin fshat qysh nga kohët e hershme, bile edhe para ardhjes së osmanëve në Ballkan.
Në këtë zonë malore thirrja e xhematit për faljen e namazit është bërë nga xhamia që besohet të jetë ndër faltoret e para të besimit islam në Ballkan. Si e tillë në bazë të fakteve historike të gjetura deri tani supozohet se themelet e saj janë vendosur në bazë të iniciativës së familjeve të ardhura nga Halepi i Sirisë, të cilët me vete kanë bartur edhe traditën shpirtërore, duke e ngujuar atë në këto bjeshkë, me ç’rast edhe kanë influencuar banorët lokalë.
Sipas historianëve janë disa elemente që bëjnë të besohet se ky objekt i kultit ka qenë i ndërtuar para ardhjes së osmanlinjëve dhe si i tillë dëshmon se Islami në këtë zonë ka filluar të praktikohet para pushtimit nga forcat e superfuqisë së atëhershme botërore.
“Mbishkrimi i Xhamisë në fshatin Mlikë flet se në këtë trevë islamizmi ka qenë prezent që në shekullin XIII, përkatësisht para pushtimit të Prizrenit (1459) dhe të rajonit nga Osmanët”, ka konfirmuar historiani Parim Kosova, njëherësh përgjegjës i kompleksit të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit.
Në bazë të të dhënave që ai ka grumbulluar gjatë hulumtimit të Gorës dhe veshjeve të saj tradicionale gjatë shekullit XX, ai ka hasur edhe në veçantitë e kësaj xhamie, ku në bazë të shënimeve besohet se ndërtimi i saj është bërë disa shekuj më parë.
Sipas një vërtetimi të lëshuar nga Ministria e Vakufeve – Drejtoria e përgjithshme e myftinjve dhe të arsimit fetar të qarkut të Halepit të Republikës Arabe të Sirisë, datë 10 tetor 1995, pos të tjerave theksohet: “…që disa anëtarë nga familja Al Aga nga Halepi (Sirisë), kanë filluar të vendosen në këtë fshat prej vitit 1205 deri në vitin 1291, ku edhe e ndërtojnë xhaminë në fshatin Mlikë…Xhamia është pronë e këtyre familjeve të shpërngulura myslimane arabe dhe nuk është prej ndërtimeve osmane”, ka sqaruar Kosova.
Një muaj më parë, mediat shqiptare u njohën me historinë tronditëse të Andrés*, një vajzë e re kolumbiane që, me shpresën për një punë të rregullt si kujdestare fëmijësh në Shqipëri, përfundoi viktimë e një rrjeti ndërkombëtar trafikimi në qytetin e Elbasanit.
Pasi u mashtrua dhe u shfrytëzua për disa ditë nga një grup kriminal, Andrés jo vetëm që nuk gjeti ndihmën e nevojshme nga autoritetet shqiptare, por përfundoi edhe pas hekurave, e dënuar me 9 muaj burg për veprën penale të “prostitucionit” — pavarësisht provave të shumta që tregonin qartë se ajo ishte viktimë, jo autore.
Pas lirimit nga burgu në korrik të këtij viti, problemet për Andrés nuk përfunduan. Pa mjet identifikimi, pa ndihmë, pa strehë dhe me pasaportën e sekuestruar, ajo mbeti e bllokuar në Shqipëri, në një situatë të rrezikshme, ku rrezikonte sërish të binte pre e trafikimit.
Pikërisht në këtë moment, një grup aktivistësh lokalë e gjeti Andrés në Elbasan. Ata e strehuan përkohësisht në një ambient të sigurt, e shoqëruan në Tiranë për të dhënë deklaratën e saj pranë Policisë së Shtetit, dhe më në fund, pas shumë përpjekjesh, e ndihmuan të fitonte statusin e “Viktimës nga Trafikimi”.
Megjithatë, ky status erdhi vetëm pasi u sigurua privatisht një përkthyes i gjuhës spanjolle, pasi institucionet shtetërore nuk kishin kapacitete për të ofruar këtë shërbim. Ky fakt ngre një shqetësim të madh për të gjitha viktimat e huaja që nuk kanë ndihmën e askujt dhe që nuk flasin gjuhën shqipe.
Institucione që dështojnë: viktima trajtohet si fajtore
Rasti i Andrés është shembull konkret i dështimit institucional në Shqipëri për të mbrojtur viktimat e trafikimit. Një nënë e vetme, e ardhur nga Kolumbia për një jetë më të mirë, përfundoi e dënuar si autore e një vepre penale që ishte, në të vërtetë, pasojë e shfrytëzimit kriminal.
Ky rast vë në pikëpyetje serioze trajtimin që autoritetet shqiptare u rezervojnë shtetasve të huaj, sidomos grave të reja, që vijnë në vend me premtime të rreme punësimi. Mungesa e mekanizmave për t’i identifikuar, mbrojtur dhe ndihmuar këto viktima, tregon për një boshllëk të thellë në sistemin ligjor, administrativ dhe social shqiptar.
Pritja për pasaportën: një rrezik i ri për viktimat
Procedurat burokratike për kthimin e dokumenteve të sekuestruara, përfshirë pasaportën, i lanë Andrés për disa javë në Shqipëri pas lirimit. Kjo periudhë pritjeje, pa mbështetje financiare dhe pa siguri, ishte një tjetër rrezik i madh për të rënë sërish në duart e trafikantëve.
Ky është një nga dështimet më të qarta administrative që vë në rrezik jo vetëm sigurinë e viktimave, por edhe besimin ndaj sistemit të drejtësisë në Shqipëri.
Mungesa e përkthyesve: barriera që pengon drejtësinë
Pamundësia e Policisë së Shtetit për të ofruar një përkthyes të gjuhës spanjolle është një tjetër sinjal alarmi. Në një rast ku çdo minutë ishte jetik, Andrés nuk mund të jepte dëshminë e saj pa ndihmën e përkthyesit të siguruar privatisht nga aktivistët.
Kjo tregon mungesën e përgatitjes dhe kapaciteteve të institucioneve shqiptare për të përballuar raste ndërkombëtare trafikimi, duke i lënë viktimat pa mbrojtje dhe drejtësi.
Një muaj më vonë: Andrés është në shtëpi, por pyetjet mbeten
Falë përpjekjeve të palodhura të një grupi aktivistësh, Drejtësi Sociale Andrés u kthye në vendin e saj, në Kolumbi, vetëm një muaj pas takimit të parë në qendër të Elbasanit — ku qëndronte e frikësuar me dy valixhet e saj në duar, pa asnjë rrugëdalje.
Por ky rast ngre një pyetje të rëndë për ndërgjegjen publike dhe institucionale: Nëse një grup qytetarësh të thjeshtë arritën të ndihmonin një viktimë në një muaj, sa kohë do t’i duheshin një vajze të huaj pa ndihmë për të mbijetuar vetëm në Shqipëri?
Koha për një reformë të thellë
Rasti i Andrés nuk është i izoluar. Ai është një sinjal alarmi për urgjencën që ka Shqipëria për të reformuar qasjen e saj ndaj trafikimit të qenieve njerëzore. Duhen politika gjithëpërfshirëse, me një qasje të ndjeshme gjinore dhe ndërkulturore, dhe me mekanizma konkretë për parandalim, mbrojtje dhe rehabilitim të viktimave.
Për më tepër, institucionet duhet të shohin përtej statistikave dhe ligjeve të shkruara: të shohin njeriun përpara krimit, viktimën përpara akuzës.
Emri “Andrés” është përdorur për të ruajtur identitetin dhe sigurinë e viktimës.
Komisionerja për zgjerimin, Marta Kos, e pranishme në Forumin Strategjik të Bled, tha se Shqipëria mund të bëhet anëtare e unionit në vitin 2029, nëse kryeministri Edi Rama “vazhdon punën e shkëlqyer”.
“Kemi çelur dy grupkapituj të tjerë me Shqipërinë dhe kemi rënë dakord me Edin që do të festojmë, së pari në Bruksel dhe së dyti vitin tjetër me ndeshjen e futbollit mes vendeve anëtarë dhe vendeve kandidate në Tiranë dhe ku kuptohet që Presidenti i UEFA-s do të luajë me ne, e po kështu ca të tjerë.
Në 2028-ën mund, të kemi 28 anëtarë. Dhe nëse Edi vazhdon të bëjë atë që po bën në mënyrë të shkëlqyer, atëherë në 2029-n mund të kemi 29 anëtarë. Megjithatë, unë nuk kam shumë kohë, kam vetëm katër vjet, kështu që shpejtoni”, tha Kos.
Kos shtoi se vendet kandidate duhet të realizojnë të gjitha reformat. “Ky proces nuk mund të jetë i suksesshëm nëse nuk kemi udhëheqës që besojnë vetë vete që ky institucion është gjëja më e mirë.
Duhen udhëheqës që i vendosin reformat mbiu punët e përditshme, që dinë si ti zgjidhin çështjet dypalëshe dhe së treti udhëheqës që besojmë se është detyra e tyre që t’i shtyjnë qytetarët e vendeve të tyre në këtë pikë. Anëtarësimi nuk ka të bëjë vetëm e atë që bëjmë neve në Bruksel, ka të bëjë edhe me faktin se sa e mbështet publiku.
S’ka rrugë të shkurtra, folët për zotimin e Borrell, ndërkohë që ia tha që në 2030 të dyja palët duhet të jenë gati, vendet kandidate dhe ne. Ne që të jemi në gjendje ti pranojmë këto shtete, ata duhet të realizojnë reformat, shteti i së drejtës, media e lirë janë të panegociueshme.
Gjeopolitika ka ndryshuar, përballemi me faktin që ka forca trazuese të jashtme siç i përkufizoj unë që duan të na shohim të dështojmë. Tani kemi forca të jashtme që duan që ne si Europë duam të dështojmë, kemi zgjedhje të rëndësishme në Moldavi. Rusia po rreket fort të luftojë kundër qeverisë aktuale”, shtoi Kos./
