Ema lindi nĂ« njĂ« mbrĂ«mje tĂ« qetĂ«, me shi, pranvere. NĂ«nĂ« e saj, Vivian Uinters, shtrihej nĂ« njĂ« shtrat tĂ« butĂ« nĂ« KlinikĂ«n Private Aurelias me zemrĂ«n qĂ« i rrihte jo nga dhimbja, por nga emocionet. Por nuk zgjati shumĂ«âŠ
Kur dëgjoi të qarat e para të vajzës, Vivian nuk buzëqeshi. Nuk ishte një nënë që kishte pritur me padurim të përqafonte të bijën. Përkundrazi, ajo ktheu kokën në anë dhe tha vetëm:
âMos ma sillni, nuk dua ta shoh.â
NĂ« korridor, bashkĂ«shorti i saj, Richard Winters, qĂ«ndronte me duart nĂ« xhepa dhe fytyrĂ«n gri. âVajzĂ«?â pyeti mjekun ftohtas. Kur mori pohimin, ai thjesht u largua pa thĂ«nĂ« asnjĂ« fjalĂ«.
Brenda 24 orĂ«ve, çifti nĂ«nshkroi dokumentet pĂ«r ta dorĂ«zuar vajzĂ«n pĂ«r birĂ«sim, me arsyetimin se ânuk mund ta rrisninâ. FĂ«mija u dĂ«rgua nĂ« njĂ« qendĂ«r pĂ«rkujdesjeje dhe mĂ« vonĂ« u birĂ«sua nga njĂ« çift i thjeshtĂ«, por me shumĂ« dashuri, tĂ« quajtur Helen dhe Thomas.
Ata ia lanë emrin Ema.
Vitet kaluan dhe Ema rritej me një zemër të butë, por me një ndjesi boshllëku të pashpjegueshme. Kur mbushi 18 vjeç, prindërit adoptues i treguan të vërtetën për origjinën e saj. Në vend që ta thërriste dhimbja, Ema ndjeu një zë brenda vetes që i thoshte:
âDuhet tâi takosh. Jo pĂ«r tĂ« kĂ«rkuar falje, por pĂ«r tĂ« treguar kush je bĂ«rĂ«.â
Dhe kështu, plot 20 vjet pas lindjes së saj, në një ditë po aq me shi si ajo e lindjes, Ema trokiti në derën e një vile të madhe në periferi të qytetit.
Një grua me flokë të bardhë, elegante dhe e ftohtë, hapi derën. Ishte Vivian.
â Po kĂ«rkoni dikĂ«? â pyeti ajo, duke e shikuar vajzĂ«n me dyshim.
â Jo. Po ju gjej. UnĂ« jam Ema⊠vajza qĂ« latĂ« nĂ« klinikĂ«n Aurelias.
Fytyra e Vivian-it u zverdh.
â K-ke ardhur pĂ«r çfarĂ«?
Ema buzëqeshi lehtë.
â PĂ«r tĂ« tĂ« thĂ«nĂ« qĂ« unĂ« jam mirĂ«. Dhe qĂ« nuk tĂ« urrej. Sepse ndonjĂ«herĂ« dashuria mĂ« e madhe Ă«shtĂ« ajo qĂ« e gjen vetĂ«. Dhe unĂ« e gjeta. FalĂ« jush.
Vivian u kap për pragun e derës si të mos kishte besuar çfarë dëgjoi.
â Ema⊠â pĂ«shpĂ«riti ajo, pĂ«r herĂ« tĂ« parĂ« duke shqiptuar emrin e vajzĂ«s qĂ« nuk kishte dashur ta dĂ«gjonte kurrĂ«.
â Po, Ema. Kam ardhur vetĂ«m pĂ«r pak minuta. Nuk kĂ«rkoj asgjĂ«. VetĂ«m doja tĂ« tĂ« shihja dhe tĂ« tĂ« thoja⊠qĂ« jam rritur mirĂ«. Pa ju. Por me njerĂ«z qĂ« mĂ« donin pa kushte.
Në atë çast, në derë doli dhe një burrë i plakur, me flokë të thinjura, që mbante syze. Ishte Richard.
Ai e pa Eman dhe për një moment sytë iu mbushën me lot.
â Ajo Ă«shtĂ«âŠ? â pyeti, me zĂ« tĂ« ulĂ«t.
Vivian u kthye dhe e pohoi me kokë, por pa e fshehur trazimin.
â Pse tani? â pyeti Richard. â Pse erdhe pas kaq shumĂ« vitesh?
â Sepse mĂ« duheshit si plagĂ« qĂ« nuk mbyllej dot pa u parĂ« me sy. Dhe tani qĂ« ju pashĂ«, u qetĂ«sova. Tani e di qĂ« nuk ishte faji im. Ju nuk ishit gati. Dhe ndoshta⊠sâdo tĂ« jeni kurrĂ«.
Një heshtje e rëndë mbuloi hyrjen.
Papritur, Vivian u ul në shkallët e derës, duke mbuluar fytyrën me duar. Ishte hera e parë që e shihnin të thyhej.
â UnĂ« isha vetĂ«m 22 vjeç, â tha ajo mes lotĂ«ve. â Familja e Richard-it mĂ« kĂ«rcĂ«noi se do mĂ« hiqnin gjithçka nĂ«se lindja vajzĂ«. Dhe unë⊠isha e dobĂ«t. Nuk luftova. Por kam jetuar çdo ditĂ« me turpin tim.
Ema u afrua ngadalë. Ia zgjati dorën.
â UnĂ« kam jetuar çdo ditĂ« me kurajĂ«. Edhe pĂ«r ty. Por tani⊠nuk kam mĂ« zemĂ«r tĂ« mbaj inat. VetĂ«m doja ta dije kĂ«tĂ«.
Vivian ngriti kokën dhe zgjati dorën drejt saj. Dora iu dridh.
â A do tĂ« mĂ« lejosh tĂ« tĂ« njoh, tani qĂ« sâkam mĂ« askĂ«nd? â pyeti ajo me zĂ« tĂ« ngjirur.
Ema e vështroi për një moment të gjatë. Pastaj i buzëqeshi.
â TĂ« mĂ« njohĂ«sh? Do tĂ« jetĂ« dhurata qĂ« do tâi bĂ«j vetes. Por mĂ« duhet kohĂ«. Koha qĂ« ti ma morre⊠tani do tĂ« tĂ« mĂ«soj ta vlerĂ«sosh.
NĂ« atĂ« natĂ« me shi, dy gra qĂ« dikur i ndante njĂ« akt i ftohtĂ«, ndanĂ« njĂ« pĂ«rqafim tĂ« parĂ« â tĂ« pasigurt, por tĂ« vĂ«rtetĂ«.
Sepse ndonjëherë, jeta nuk të jep prindër të mirë⊠por të jep forcën për të qenë më e madhe se fati yt.