Kafenetë e qytetit të Durrësit janë plot. Zhurma e lugëve që godasin filxhanët e vegjël dhe bisedat e qeta të burrave në tavolina mbizotërojnë. Jeta vazhdon, pa ndërprerë, pa u shqetësuar. A thua se nuk ka ndodhur gjë. A thua se dje nuk vdiq një burrë në mes të rrugës, duke u përpjekur të shmangte një pellg me ujë. A thua se ai nuk u përplas me një shtyllë elektrike të izoluar keq, duke dhënë frymën e fundit në një rrugë “të ndriçuar” nga pisllëku dhe indiferenca.
Një burrë vdiq se preku shtyllën, çoje b*thën nga kafja o shqiptar!
Po, kjo ndodhi. Një burrë, një shqiptar si ti, një vëlla, një mik, humbi jetën sepse sistemi, shteti, e ka braktisur. E ka lënë në duart e fatit. E ka lënë të zgjedhë mes vdekjes nga rryma elektrike dhe vdekjes nga plumbi qorr. Dhe ne? Ne jemi këtu. Këtu, në kafe, duke pirë kafen tonë, duke diskutuar për çmimin e karburantit, për rezultatet e futbollit, për çfarë do të gatuajmë për darkë. Ne jemi këtu, duke pritur që dikush tjetër të bëjë diçka.
Por, në Nepal, nuk po presin. Në Nepal, njerëzit kanë dalë në rrugë, kanë protestuar, kanë kërkuar drejtësi. Kanë kërkuar llogari nga qeveria, nga shteti. Kanë kërkuar që t’i trajtojnë si qenie njerëzore, jo si statistika. Kjo është shpresa, kjo është guximi, kjo është dëshira për një jetë më të mirë.
Ne, ndërkohë, jemi këtu. Jemi duke pritur që të vdesim në pellgje me ujë, duke u përpjekur të shmangim gropat në rrugë, duke u përpjekur të mbijetojmë në një vend ku jeta e njeriut nuk ka asnjë vlerë. Jemi duke pritur që të na vijë radha. Jemi duke pritur që dikush të vendosë një tufë lulesh dhe për ne e më pas të na hanë krimbat nën indifiencën e të gjithëve.