Zemra ime rrahu fort dhe një dridhje më përshkoi shpinën. E shtrëngova Lilin më fort, duke u përpjekur të përpunoja fjalët e saj. Çfarë donte të thoshte? A ishte imagjinata e pafajshme e një fëmije, apo kishte diçka më shumë që më kishte munguar?
Dy vitet e fundit kishin qenë të trazuara, të mbushura me pikëllim dhe një përpjekje për të rindërtuar një pamje normaliteti. Kler kishte ardhur në jetën tonë si një rreze dielli, duke mbushur shtëpinë tonë me të qeshura që kishin munguar për kaq shumë kohë. Isha e bindur se ajo ishte ajo që mund të na ndihmonte të shëroheshim, ajo që mund ta donte Lilin si të vetën. Por tani, duke qëndruar në këtë altar, besimi im u lëkund.
Hodha një vështrim nga Klera, e cila qëndronte disa metra larg. Sytë e saj ishin mbi ne, shprehja e saj një përzierje dashurie dhe shqetësimi. Ajo gjithmonë kishte qenë e duruar me Lilin, duke e kuptuar hidhërimin e saj dhe e etur për të ndërtuar një lidhje. Por a kishte diçka nën atë pamje të këndshme që unë nuk e kisha parë?
Ia hoqa flokët Lilit nga fytyra dhe e putha në ballë, duke u përpjekur t’i jepja ngushëllim ndërsa mendja ime vraponte. “Lili, zemër, të premtoj se je e sigurt me ne. Nëse ka diçka – diçka fare – që të shqetëson, mund të më thuash.”
Trupi i saj i vogël dridhej nga emocionet dhe sytë e saj mbusheshin me lot të paderdhur. “Ajo është ndryshe kur ti nuk je aty, babi. Ajo zemërohet… ajo thotë gjëra.”
Një nyje më shtrëngoi stomakun. A mos vallë isha verbuar aq shumë nga nevoja ime për shoqëri saqë i kisha injoruar shenjat? Kisha nevojë të kuptoja se çfarë po ndodhte, duhej të sigurohesha që vajza ime të ndihej e sigurt dhe e dashur. U ngrita në këmbë, duke i mbajtur dorën dhe mora një vendim menjëherë.
U ktheva nga të ftuarit e mbledhur në faltoren e vogël, buzëqeshjet e tyre të pritshme u zbehën në konfuzion. Claire doli përpara, me shqetësimin e gdhendur në fytyrë. “A është gjithçka në rregull?” tha ajo me zë të ulët.
U ktheva nga të ftuarit e mbledhur në faltoren e vogël, buzëqeshjet e tyre të pritshme u zbehën në konfuzion. Claire doli përpara, me shqetësimin e gdhendur në fytyrë. “A është gjithçka në rregull?” tha ajo me zë të ulët.
Unë pohova me kokë, megjithëse gjithçka ndihej larg të qenit në rregull. “Na jep vetëm një moment,” thashë, me zë të qetë, por me zemër të trazuar.
Dolëm jashtë në ajrin e pastër, qielli i mbuluar me re sikur të reflektonte pasigurinë në zemrën time. Lili më shtrëngonte fort dorën dhe mund të ndieja besimin e saj tek unë, shpresën e saj se do t’i rregulloja gjërat.
Ecëm drejt një stoli aty pranë dhe unë u ula, duke e tërhequr Lilin në prehër. “A mund të më tregosh më shumë, zemër? Duhet të di gjithçka që ndjen.”
Ajo hezitoi, duke hedhur një vështrim prapa nga dyert e kishës, me frikë të dukshme në sytë e saj. “Kur je në punë, ajo bërtet nëse bëj rrëmujë. Thotë se po i prish të gjitha. Dhe fsheh lodrat e mia. Kam frikë, babi.”
Pesha e fjalëve të saj më rëndoi rëndë. Kjo nuk ishte vetëm imagjinata e një fëmije në zi. Kjo ishte reale dhe duhej të adresohej menjëherë. Duhej ta mbroja Lilin, për t’u siguruar që ajo të ndihej e sigurt dhe e dashur.
E mbajta pranë, duke i pëshpëritur premtime sigurie dhe mirëkuptimi. Zemra më dhembte nga kuptimi se e kisha anashkaluar shqetësimin e saj në kërkimin tim për lumturi. Sot duhej të ishte një fillim i ri, por jo me koston e mirëqenies së vajzës sime.
Qëndruam atje për pak kohë, vetëm ne të dy, ndërsa e siguroja vazhdimisht, të vendosur për t’i rregulluar gjërat.
