I dashur Aron, unë kam dy djem, e sot kur dëgjova ngjarjen tënde e kur të pashë të prekur, të fyer, të dhunuar, qava si për djalin tim!
Letër e hapur ARONIT!

U ndjeva po aq e pafuqishme dhe totalisht e vrarë si prindërit e tu.
I dashur Aron, ti që në vend që të festosh nëpër shkuma-party, në bare luksoze me lekë borxh, ti që në vend që të bërtasësh prindërve të tu pse s’të kanë blerë makinën luksoze si shokët, ti që në vend që të punojë punë të pista, zgjodhe të bëje një punë të ndershme, në vend që të pushoje, mendove të ndihmoje familjen, ose të vije ca lekë mënjanë për universitetin…
Sot u rrahe barbarisht nga ca burra të paburra, të dobët e të mjerë, që frustrimet dhe paburrërinë e tyre e tregojnë kështu, duke u marrë me një fëmijë!
Ti sot Aron u tregove burrë, sepse fole me zë të lartë, nuk u trembe, nuk u tërhoqe, as nuk u përfshive në pellgun e qelbesirave!