Ndërsa po shtrihesha në shtratin tim dhe bëja sikur po flija, dëgjova djalin tim duke folur me gruan time. Prit pak më shumë me mua, e dashur – tha djali im, – i ka mbetur shumë pak kohë. Sa? Dy-tre vjet, kjo është e gjitha. Dhe pastaj apartamenti do të jetë i yni.” Këto fjalë më goditën thellë në shpirt. Nuk mund ta besoja se pas gjithë dashurisë, mundit dhe edukatës që kisha investuar në djalin tim, ai fliste për mua në këtë mënyrë.
Je pak më e duruar, e dashur, i ka mbetur shumë pak kohë. Dhe pastaj apartamenti do të jetë i yni.” – Kur i dëgjova fjalët e djalit tim, mu ndal fryma.
Isha vetëm shtatëdhjetë vjeç dhe ata donin të më vrisnin, sepse kishin nevojë për apartamentin tim. Djali im dhe nusja e tij ishin transferuar te ne menjëherë pas martesës dhe që atëherë jetonin me ne. Kur gruaja ime e dashur ishte ende gjallë, ndihesha si pronar i shtëpisë.
Me kalimin e kohës, vura re se ata nuk më dëgjonin dhe më trajtonin si një qiramarrës që do të duhej të largohej së shpejti për të lëshuar hapësirën për çiftin e ri. Kur nusja ime u transferua në shtëpinë time, shpresoja që gjërat do të përmirësoheshin, por ato vetëm u përkeqësuan.
Prandaj vendosa se ishte mjaftueshëm. Nuk do të lejoja që ata të më trajtonin si një barrë që u pengon të jetojnë në apartamentin tim (vini re: apartamenti im!). Telefonova një mik të vjetër që të më ndihmonte të ndryshonim çelësin e derës dhe pastaj nxorrëm të gjitha gjërat në korridor. Kur u kthyem nga puna, ata ishin të zemëruar.
Djali im dhe nusja trokitën në derë dhe tingëlluan telefonin, por unë nuk i lashë të hynin.