Djali harroi për nënën, por ajo iu hakmor – duke i lënë një trashëgimi „qesharake”.

Në fshat të gjithë e dinin që gjyshja Glaša kishte një djalë, por askush kurrë nuk e kishte parë. Ajo tregonte sikur jetonte jashtë shtetit, nuk mund të vinte, por i dërgonte para çdo muaj. Fshatarët e kuptonin se ajo shpikte, sepse jetonte shumë varfër. Por, si shumica e pensionistëve tanë, nuk ankohej, i vinte turp. Thoshte: “kur buka është në tryezë, është mëkat të qahesh.” Kështu mbante gjithçka mbi shpatullat e saj – një shtëpi e vogël, pak arë dhe disa pula.

Kur Glafira mbushi 80 vjet, shëndeti filloi ta lëshojë. Fshatarët nuk e lanë më të refuzonte ndihmën dhe i dërguan një punëtore sociale, një vajzë të re, Anën. Fillimisht plaka turpërohej, fshihte sytë. Më pas kuptoi që Anja ishte mbështetja e vetme. I sillte ujë, pastronte. Kur i gatuante, plaka shpërthente në lot – s’kishte ngrënë kaq mirë prej kohësh. U miqësuan shumë. Tani e priste gjithmonë me padurim. E quante vetëm “Anushka”.

Kur erdhi dimri, mbrëmjet u bënë të gjata e monotone. Glaša e lutej Anejën të rrinte më gjatë, dhe ajo nuk refuzonte. Doli se gjyshja ishte biseduese shumë interesante. Një ditë, teksa tregonte përsëri për të birin, Ana e pyeti ku ndodhej. Plaka u step dhe tha se nuk e dinte adresën. Vajza propozoi ta kërkonin në rrjete sociale. Dhe e gjeti – Sergjin – në Instagram. E gjithë faqja e tij plot luks e pasuri, makina të shtrenjta, pushime në ishuj.

Kur Ana i tregoi fotot, gjyshja shpërtheu: “Sergji im! Djali im i dashur!” Por fytyra iu ndryshua papritur: “Anushka, ai vërtet është kaq i pasur?! Kjo shtëpi e makina janë të tijat?!” – “Po, janë të gjitha të tijat.” Glafira heshti gjatë, duke parë në një pikë. “Nuk më vjen keq tani, Anushka. Keq më ishte atëherë kur besoja se ai endet rrugëve. Tani e di – unë s’i duhem.”

Deri në pranverë shëndeti iu rëndua dhe kërkoi të shkonin te noteri. Shtëpia, edhe pse e vogël, ishte e rregullt, plus dhjetë dynym tokë – vendosi ta linte me testament. Pas një muaji vdiq. Ana e njoftoi Sergjin përmes rrjeteve për vdekjen dhe për trashëgiminë.

Sergji erdhi pas dy javësh, me makinë luksoze. Pa shtëpinë dhe mendoi se do të ishte vilë e mirë. Po atë ditë trokiti te dera e Anës, i tërbuar: “Mashtruese! Ma ke mashtruar nënën! Nuk do ta lë me kaq!” Doli që gjyshja ia kishte lënë Anës shtëpinë dhe tokën. Ndërsa djalit, ndoshta për tallje ose hakmarrje, ia la vetëm katër pula dhe një kotec. Në fshat u përfol gjatë – gjyshja Glafira ia doli të hakmerrej!

More posts