Category: Uncategorized

Aktivistja Evi Kokalari ka hedhur dritë mbi një episod të pazakontë që përfshin ish-deputetin demokrat Ervin Salianji, i dënuar me burg në shtator të vitit 2024.

Sipas saj, më 23 nëntor të po atij viti, Salianji është transferuar nga burgu në një spital privat nën pretekstin e një ndërhyrjeje mjekësore për varice, por, në fakt, ka kryer një operacion për mbjellje flokësh.

Kokalari shprehet se në dhomat private të spitalit, qëndronte jo vetëm Salianji, por edhe Grida Duma, e cilësuar prej saj si “përkujdesja kryesore” gjatë gjithë periudhës. Denoncimi ngre akuza të drejtpërdrejta për trajtim preferencial, shkelje të rregullave të burgimit dhe përfshirje të mundshme të spitalit në një skemë favorizimi politik.

Kokalari kërkon hetim nga SPAK për shpenzimet, autorizimet dhe ndërhyrjet, ndërsa paralajmëron se lejimi i rasteve të tilla do të vendosë një standard të rrezikshëm për të ardhmen.

Postimi i plotë i Evi Kokalarit:

Ervin Saljani u dënua me burg si politikan. Dënimi filloi ne Shtator të 2024. Në 23 Nëntor 2024, Ervin Saljani është shtruar tek spitali Amerikan #3, që është në kombinat. Arsyeja: varicektomi, por në fakt mbolli flokët. Nuk kam info akoma për operacionin e hundës.

Drejtori spitalit dha urdhër që me dy dhomat ku në njërën rrinte ky me Grida Dumën dhe tjetrën policët, mos ‘ngatërrohej’ njëri, pra mos hynte njëri. Grida Duma ishte përkujdesi kryesor.

Këto info më vinë nga një ‘whistleblower’, që në shqip do të thotë dikush që vë alarmin për diçka që duhet ta dijë publiku.
Dhe jam shume dakort, publiku duhet ta dij, për më tepër qe ky dhe Grida Duma paskan një plan për të marrë Partinë Demokratike, si pasoj opozitën dhe mundësisht pozicionin e Kryeministrit në të ardhmen. Pra, Duma ka kapur median, ky politikën, ose të paktën kështu aludojnë.

Si e tillë, e kam të pamundur të mos flas. Ervin Saljani, Grida Duma, Belind Këlliçi, Gaz Bardhi dhe një tufë tjetër në PD që kanë që kur nisëm foltoret që bëjnë plane të marrin PDnë, janë individët më problematikë në opozitë, sepse në rradhë të parë janë vazhdimësi e kupolës që duhet shkatërruar totalisht në Shqipëri, dhe nëse arrijnë të marrin pushtetin, do jenë shumë më keq se ata që udhehoqën 33 vitet e fundit.

Ky grup, janë mashtrues të opinionit publik, shpifës të pafytyrë dhe janë shëmbëllyesit kryesor të anti-meritokracisë në atë parti.
Ironikisht – dënimin dhe burgun për shpifje dhe manipulim faktesh e bëri dhe ky.

Në këtë pikë, me ekspozimin që po i bëj Saljanit dhe Grida Dumës, po i bëj nder dhe Sali Berishas, që jam e sigurt privatisht thotë “shyqyr që i është ngjitur Evi këtyre”

Ndërkohë, mendoj që ky rast i daljes nga burgu dhe mbi të gjitha shfrytëzimi i policisë së burgjeve që paguhen nga taksat e popullit dhe humbën ditë pune duke ruajtur këta në spital, duhet të investigohet. Populli Shqiptar s’ka pse të ndaj koston e procedurave kosmetike të një politikani që për më tepër ishte i dënuar me burg.

Në fakt, ky investigim duhet ti kaloj SPAKut meqënëse Saljani në atë burg hyri si politikan. SPAK thjeshtë ti dërgoj një flet-thirje Spitalit Amerikan dhe të kërkoj çdo detajë të qëndrimit të Saljanit aty, procedurat, kartat mjekësore dhe mbi të gjitha pagesat, si dhe kush i bëri.

Nëse ky rast nuk merret seriozisht, atëherë do krijojmë një precedencë që do kthehet në standard.

Ky shpërdorim drejtësie, kjo arrogancë nga një politikan që duhej të kryente dënimin është e pafalshme dhe nuk tolerohet me askënd. Dhe nëse Saljani ka pasur problem serioz shëndetësor, atëherë ai duhej të trajtohej në të njëjtën mënyrë si çdo i burgosur tjetër. Fakti që ky kaloi në spital privat, ku shqiptarët i paguanin rojet është absurde, por mbi të gjitha, si u lejua Grida Duma të kujdeset për një të burgosur me ditë dhe netë të tëra? Kush i aprovoi këto thyerje rregullash të sistemit?

Dhe kjo duhet të investigohet nga SPAK sepse korrupsion më vete është. Nuk është çudi që ata që i aprovuan këtë dalje për ditë të tëra nga burgu, të jenë paguar.
Dhe mbi te gjitha, spitali Amerikan eshte spital privat. Si i pagoi Saljani me rrogë politikani dy dhoma private për gati një javë?

Të gjitha infot më lart i kam nga një ‘whistleblower’ dhe e ndjej të nevojshme ti bëj publike, ndërkohë që i kërkoj mediave të fillojnë dhe të pyesin tek spitali Amerikan për qëndrimin e Saljanit, dhe nëse spitali refuzon, SPAK mund ti marri në pyetje shumë kollaj dhe investigim mbi këtë rast duhet në mënyrë absolute të përfshijë spitalin si bashkëpunëtore në këtë rast.

Mjafton një thelpi hudhër për të shtypur dhimbjen, mbështilleni me një leckë të butë dhe vendoseni në vesh për 30 minuta.

Nëse ke ndjerë ndonjëherë bezdi në vesh, bllokim, dhimbje të lehtë apo madje ndjesi ftohjeje, kjo metodë e thjeshtë natyrale mund të të habisë!

🧄 Merr një thelpi hudhër, qëroje, fute me kujdes në vesh (jo thellë) dhe prit vetëm 30 minuta.

Ja çfarë ndodh:

✅ Largon dhimbjen dhe inflamacionin

✅ Zhbllokon veshin nga uji apo sekrecionet

✅ Forcon sistemin imunitar përmes vajrave natyralë që çlirohen

✅ Lufton infeksionet me efekt antibakterial të fuqishëm

✅ Qetëson trupin dhe nxit qarkullimin e gjakut

Shumë përdorues që e kanë provuar, thonë se ndihen më mirë që në përdorimin e parë!

⚠️ Kujdes: Mos e fusni thellë hudhrën dhe shmangeni nëse keni çarje në daullen e veshit apo ndonjë sëmundje të diagnostikuar të veshit.

💬 Komento më poshtë nëse e ke provuar, dhe ndaj me miqtë që duhet ta dinë këtë mrekulli natyrale!

Deputeti socialist Erion Braçe ka denoncuar derdhjen e ujërave të zeza në Liqenin Artificial në Tiranë.

Teksa ka ndarë një video nga liqeni, deputeti shprehet se ky krim mjedisor duhet të ndalet menjëherë. Braçe thotë se kjo evidentohet edhe për shkak të aromës së rëndë që ndihet në zonë.

“Derdhja e ujërave të zeza në liqen është krim mjedisor, mjafton të lëvizësh në këtë anën e liqenit që kufizuar me liqenin e thatë dhe zonën rreth e qark për të kuptuar thjesht nga aromat se sa ujëra të zeza po derdhen në liqen. Duhet ndalur. Kjo është e vetmja hapësirë ujore brenda parkut dhe brenda gjithë Tiranës”, dëgjohet të thotë Braçe.

Krahas videos, deputeti shkruan se “nuk ka dhunim më të rëndë të hapësirës publike sesa derdhja e ujërave të zeza”, duke kërkuar reagim të menjëhershëm.

Pas një sherri të ashpër virtual me Gjestin, Anaidi është parë në një takim “kokë më kokë” me aktorin e njohur Laert Vasija. Fotoja e siguruar ekskluzivisht nga burime pranë lokalit, tregon dyshen duke shkëmbyer gota vere, në një atmosferë serioze që ngjall dyshime për një bashkëpunim strategjik.

A po përgatiten për ndonjë projekt të madh? Apo mos vallë kanë bashkuar forcat për të sfiduar çiftin që “po i mbijeton çdo stuhie” në rrjet? Çfarë po ziejnë këta dy? Dhe a do jetë kjo aleancë një “sulm” i koduar ndaj “çiftit të ekraneve”?

Kjo foto flet më shumë se 100 statusa. Ndjekësit tashmë janë në alarm: a po vjen një “luftë virtuale” mes dy kampeve?

Në një cep të zhurmshëm të Tiranës, ku aromat e frutave e perimeve përzihen me zërat e shitësve që thërrasin çmimet e ditës në kërkim të blerësit të radhës… tregu “Dinamo” është kthyer në arenën e betejës së madhe: luftës kundër informalitetit… me çdo kosto. Qeveria kërkon faturë për çdo kokërr domate, edhe kur ato vijnë nga ngastrat e vogla të tokave të fermerëve në periferi.

“Mirë për fasulen, pjeshkën, dardhën, arrën… çfarë janë këto prodhimet që vijnë nga jashtë i marrim. Po atij fshatarit në Baldushk, Zall-Herr apo Lushnjë, ku ta gjejë ai faturën?”, thotë një tregtar.

Në letra, Shqipëria ecën drejt ekonomisë moderne. Në treg, fshatari s’e di çfarë është NIPT-i, ndërsa tregtari ruan arrat në kutitë e vezëve. “Ku ta marr numrin e NIPT-it unë? Ku ta gjej faturën? Po ai fshatari e prodhon vetë. Ku ta gjejë ai? Ai e ka prodhimin e vet”, thotë një tjetër tregtar.

Ndërkohë, inspektorët kërkojnë faturë për rigonin. “Unë mendoj se po kërkohet fundi në fillim. Nuk mund të pretendojmë sot që një qese me rigon të ketë faturë fiskale. Kjo mund të ndodhë kur ne mos jemi”, thotë për A2 CNN Theodhor Kristuli, kryetar i Unionit Agroushqimor.

Nga e marta, produktet agro-ushqimore pa faturë fiskale do të sekuestrohen nga inspektorët e Drejtorisë së Përgjithshme të Tatimeve. “Ata do të duhet të kenë shumë frigoriferë që të fusin gjithë mallin që do konfiskojnë. Se ky organizim është këtu te ne. Sigurisht që ne duam të shkojmë drejt ekonomisë së formalizuar, por nuk jemi gati për këto lloje aksionesh”, thotë Kristuli.

Në një Shqipëri ku ligji kërkon faturë edhe për kastravecin e bahçes, informaliteti s’po luftohet me sistem, por me shkop. Dhe nëse rigoni kërkon fiskalizim, atëherë duhet fillimisht të “kultivohet” logjika. “Unë gjithsej kam 30 vjet tregtare. Në Pazar të Ri e tani te ‘Dinamo’. Më keq se këto kohë nuk ka. Nuk ka shitje fare. Vetëm pensionistë”, thotë tregtarja. 

Një “parashikuese shpirtërore” rrëfen si është të ‘vdesësh’, pasi pretendon se e ka përjetuar ndjesinë katër herë.Amie Balesky, një medium shpirtëror me më shumë se tre milionë ndjekës në TikTok, thotë se ka qenë duke “ndihmuar shpirtrat dhe njerëzit që nga viti 1995” dhe ka ndarë në rrjetet sociale përvojën e saj më të fundit afër vdekjes, që sipas saj ndodhi për shkak të një infeksioni në tru.

null

Në momentin që ajo “kaloi matanë”, Balesky ndodhej në sallën e operacionit, me mjekët dhe infermierët që “po panikoseshin” duke u përpjekur t’i shpëtonin jetën gjatë një procedure të rrezikshme në shtyllën kurrizore – e cila e futi trupin e saj në një gjendje shoku.

Parashikuesja shpirtërore e kujton përvojën në mënyrë të gjallë: ajo ishte shtrirë anash, duke parë monitorin e zemrës, kur vuri re se shifrat po binin me shpejtësi – dhe në atë moment gjithçka ndryshoi.

“Nuk dëgjoja më… Heshtje”“Nuk më interesonte më çfarë po ndodhte rreth meje dhe ndjesitë që kisha ishin më shumë të brendshme,” u shpreh ajo për ndjekësit në TikTok, duke vënë re se dhoma po bëhej gjithnjë e më e qetë, megjithëse rreth saj kishte lëvizje.

“E shihja, por nuk e dëgjoja më… Heshtje. Dhe papritur, pa asnjë ndjesi apo kalim të veçantë, kuptova që vizioni im – ose ajo që po shihja – po zhvendosej në një tjetër perspektivë… po ngjitej lart. Po shihja poshtë. E vetmja gjë që ndjeja ishte dashuri.”

“Mendova vetëm dy gjëra: e para, ‘Wow, sa keq që kjo po i ndodh trupit tim’ – e dija që ishte trupi im. E dyta, ndjeja sa shumë dashuri kisha brenda vetes. E vetmja gjë që doja, ishte t’i tregoja mamasë sime se e doja. Ishte një lumturi absolute. I shihja të gjithë, nuk ndjeja dhimbje. Ishte mahnitëse.”

Pas kësaj, përjetimi tjetër ishte kur u zgjua dy javë më vonë në një dhomë spitali, dhe i thanë se kishte vdekur.Një kalim “i qetë” dhe “i bukur”

“Sipas meje, kalimi ishte i bukur. Për mua ishte paqësor – as nuk e kuptova që po ndodhte, dhe gjithë dhimbja, ankthi, shqetësimet… të gjitha u zhdukën me një frymëmarrje të vetme,” vazhdoi ajo.

Amerikania, që në TikTok njihet si ‘@TheBalesky’, shpjegoi se kur “kalon matanë”, zakonisht të del përpara një i dashur i ndjerë ose një figurë mashkullore – megjithëse nuk tha nëse ai person ishte Jezusi, siç pretendojnë shumë që kanë përjetuar situata të ngjashme.

Pas katër përvojave afër vdekjes, të cilat ajo beson se i kanë forcuar “superfuqinë” e saj, Amie i inkurajon njerëzit të mos kenë frikë nga vdekja, duke e krahasuar me një goditje të thjeshtë në gisht të këmbës.

“Të shqetësohesh për ndjesinë e vdekjes është njësoj si të shqetësohesh nëse do të goditesh prapë në gisht me tryezën e kafes – do të ndodhë, ndoshta do të dhembë për një sekondë, por sapo të vijë, ikën,” shpjegon ajo.

“Ti vazhdon përpara, sepse je i përjetshëm – je shpirt.”

Një vajzë ka denoncuar pranë redaksisë së JOQ një ngjarje tejet shqetësuese, e cila ka ndodhur gjatë pushimeve të saj në plazhin e Velipojës. Sipas dëshmisë së saj, ajo është përballur me një ngacmim të pahijshëm dhe të turpshëmnga një burrë i panjohur, i cili qëndronte në afërsi të zonës ku ajo po pushonte.

Ngjarja ka ndodhur në mes të ditës, në një prej zonave të frekuentuara të plazhit, duke ngritur shqetësimin për sigurinë e vajzave dhe grave në hapësira publike.

“Shikoni një maniak në plazhin e Velipojës. Vëzhgonte rreth e rrotull nëse dikush po e shikonte, dhe kur sigurohej që nuk po e shihte askush, më bënte gjeste të tilla të neveritshme. Në një çast, më bëri edhe disa gjeste të ndyra me gishta,” – shkruan vajza në mesazhin e saj drejtuar redaksisë.

Sipas saj, burri sillej në mënyrë të dyshimtë dhe të sëmurë, duke u përpjekur të mos binte në sy, ndërsa në fakt kishte në shënjestër vajzën që po pushonte qetësisht.

“Në atë moment i thashë: ‘I pafytyrë, a të vjen turp, sepse jam në një moshë me mbesat e tua!’ Por ai uli kokën, mori telefonin në dorë dhe bënte sikur nuk më kishte dëgjuar, sikur nuk isha aty fare,” – rrëfen ajo më tej.

Denoncimi është shoqëruar me një thirrje për ndërgjegjësim publik dhe reagim nga autoritetet, për të garantuar sigurinë në ambiente publike, sidomos gjatë sezonit turistik kur plazhet janë të tejmbushura me familje, gra dhe vajza të reja.

Ndërkohë, nuk dihet nëse vajza ka bërë një kallëzim pranë policisë së Shkodrës për identifikimin dhe ndëshkimin e autorit. Ngjarja ka shkaktuar reagime të shumta në rrjet, ku qytetarë të ndryshëm kanë kërkuar masa të rrepta për personat që kryejnë akte të tilla të turpshme dhe të rrezikshme.

Ky incident nxjerr në pah edhe një herë problemin e mungesës së patrullimeve të rregullta policore në zonat turistike, si dhe domosdoshmërinë e instalimit të kamerave të sigurisë dhe forcimit të masave për parandalimin e rasteve të ngacmimeve s(ksuale në vende publike.

Në një shoqëri ku viktimat shpesh heshtin nga frika e turpit ose mosbesimit ndaj institucioneve, zëri i një vajze që guxon të flasë, bëhet një thirrje për të gjithë të tjerët: Ngacmimi nuk është “çështje e vogël” – është një akt që duhet ndëshkuar me forcën e ligjit.

Ema lindi në një mbrëmje të qetë, me shi, pranvere. Nënë e saj, Vivian Uinters, shtrihej në një shtrat të butë në Klinikën Private Aurelias me zemrën që i rrihte jo nga dhimbja, por nga emocionet. Por nuk zgjati shumë…

Kur dëgjoi të qarat e para të vajzës, Vivian nuk buzëqeshi. Nuk ishte një nënë që kishte pritur me padurim të përqafonte të bijën. Përkundrazi, ajo ktheu kokën në anë dhe tha vetëm:

“Mos ma sillni, nuk dua ta shoh.”

Në korridor, bashkëshorti i saj, Richard Winters, qëndronte me duart në xhepa dhe fytyrën gri. “Vajzë?” pyeti mjekun ftohtas. Kur mori pohimin, ai thjesht u largua pa thënë asnjë fjalë.

Brenda 24 orëve, çifti nënshkroi dokumentet për ta dorëzuar vajzën për birësim, me arsyetimin se “nuk mund ta rrisnin”. Fëmija u dërgua në një qendër përkujdesjeje dhe më vonë u birësua nga një çift i thjeshtë, por me shumë dashuri, të quajtur Helen dhe Thomas.

Ata ia lanë emrin Ema.

Vitet kaluan dhe Ema rritej me një zemër të butë, por me një ndjesi boshllëku të pashpjegueshme. Kur mbushi 18 vjeç, prindërit adoptues i treguan të vërtetën për origjinën e saj. Në vend që ta thërriste dhimbja, Ema ndjeu një zë brenda vetes që i thoshte:

“Duhet t’i takosh. Jo për të kërkuar falje, por për të treguar kush je bërë.”

Dhe kështu, plot 20 vjet pas lindjes së saj, në një ditë po aq me shi si ajo e lindjes, Ema trokiti në derën e një vile të madhe në periferi të qytetit.

Një grua me flokë të bardhë, elegante dhe e ftohtë, hapi derën. Ishte Vivian.

– Po kërkoni dikë? – pyeti ajo, duke e shikuar vajzën me dyshim.

– Jo. Po ju gjej. Unë jam Ema… vajza që latë në klinikën Aurelias.

Fytyra e Vivian-it u zverdh.

– K-ke ardhur për çfarë?

Ema buzëqeshi lehtë.

– Për të të thënë që unë jam mirë. Dhe që nuk të urrej. Sepse ndonjëherë dashuria më e madhe është ajo që e gjen vetë. Dhe unë e gjeta. Falë jush.

Vivian u kap për pragun e derës si të mos kishte besuar çfarë dëgjoi.

– Ema… – pëshpëriti ajo, për herë të parë duke shqiptuar emrin e vajzës që nuk kishte dashur ta dëgjonte kurrë.

– Po, Ema. Kam ardhur vetëm për pak minuta. Nuk kërkoj asgjë. Vetëm doja të të shihja dhe të të thoja… që jam rritur mirë. Pa ju. Por me njerëz që më donin pa kushte.

Në atë çast, në derë doli dhe një burrë i plakur, me flokë të thinjura, që mbante syze. Ishte Richard.

Ai e pa Eman dhe për një moment sytë iu mbushën me lot.

– Ajo është…? – pyeti, me zë të ulët.

Vivian u kthye dhe e pohoi me kokë, por pa e fshehur trazimin.

– Pse tani? – pyeti Richard. – Pse erdhe pas kaq shumë vitesh?

– Sepse më duheshit si plagë që nuk mbyllej dot pa u parë me sy. Dhe tani që ju pashë, u qetësova. Tani e di që nuk ishte faji im. Ju nuk ishit gati. Dhe ndoshta… s’do të jeni kurrë.

Një heshtje e rëndë mbuloi hyrjen.

Papritur, Vivian u ul në shkallët e derës, duke mbuluar fytyrën me duar. Ishte hera e parë që e shihnin të thyhej.

– Unë isha vetëm 22 vjeç, – tha ajo mes lotëve. – Familja e Richard-it më kërcënoi se do më hiqnin gjithçka nëse lindja vajzë. Dhe unë… isha e dobët. Nuk luftova. Por kam jetuar çdo ditë me turpin tim.

Ema u afrua ngadalë. Ia zgjati dorën.

– Unë kam jetuar çdo ditë me kurajë. Edhe për ty. Por tani… nuk kam më zemër të mbaj inat. Vetëm doja ta dije këtë.

Vivian ngriti kokën dhe zgjati dorën drejt saj. Dora iu dridh.

– A do të më lejosh të të njoh, tani që s’kam më askënd? – pyeti ajo me zë të ngjirur.

Ema e vështroi për një moment të gjatë. Pastaj i buzëqeshi.

– Të më njohësh? Do të jetë dhurata që do t’i bëj vetes. Por më duhet kohë. Koha që ti ma morre… tani do të të mësoj ta vlerësosh.

Në atë natë me shi, dy gra që dikur i ndante një akt i ftohtë, ndanë një përqafim të parë – të pasigurt, por të vërtetë.

Sepse ndonjëherë, jeta nuk të jep prindër të mirë… por të jep forcën për të qenë më e madhe se fati yt.

Profesoresha Arlinda Amiti është femra shqiptare më e shkolluar në Zvicër. Arlinda Amiti po shkruan historinë e diasporës shqiptare dhe është më shumë se shembull integrimi.

Ajo tashme është një shkenctare, njëkohësisht ligjeruese në Universitetin e Bazelit.

Profesoresha Arlinda Amiti, është koordinatore e programit të doktoraturës

“Islami dhe Shoqëria: Studime Teologjike Islame” në Qendrën Zvicerane për Islamin dhe Shoqërinë (SZIG), shkruan gazeta zvicerane Le Canton27.ch

Është modeste ju shmanget lavdit, nuk dëshiron të dalë në gazeta të lavdërohet apo të flas në vetën e parë.

Gjatë një takimi të zhvilluar së fundmi mes Kryeministrit Edi Rama dhe kryetarëve të bashkive, në kuadër të një nisme të re për rritjen e eficiencës dhe përgjegjshmërisë në administratën vendore, është regjistruar një moment i pazakontë dhe domethënës që ka tërhequr vëmendjen e të pranishmëve dhe më gjerë.

Në këtë mbledhje, sipas burimeve nga brenda takimit, Kryeministri Rama ka kërkuar dorëheqjen kolektive të të gjithë drejtorëve të institucioneve që varen nga bashkitë. Sipas tij, kjo lëvizje synon të japë një impuls të ri në drejtim të përmirësimit të standardeve të shërbimit dhe reformimit të administratës në nivel lokal, sidomos në ato bashki ku performanca ka qenë nën pritshmëri.

Por ndërsa shumica e kryetarëve të bashkive kanë reaguar me kujdes institucional ndaj kësaj kërkese, ka qenë kryetari i Bashkisë Finiq, Romeo Çakuli, ai që ka zgjedhur një formë të papritur reagimi. Me një ton të qartë ironik, Çakuli i është drejtuar Kryeministrit duke thënë:
“Do i shkarkoj të gjithë drejtorët dhe do i marr përsëri në punë pas një jave.”

Ky koment, i cili është cituar nga disa prej të pranishmëve si një “shaka me mesazh”, ka ndezur menjëherë diskutime mbi qëndrimin e drejtuesve vendorë ndaj urdhrave të centralizuar dhe masave drastike pa një analizë individuale të punës së stafit. Disa e kanë interpretuar deklaratën si një mënyrë për të ruajtur humorin dhe distancën nga tensionet politike të momentit, ndërsa të tjerë e lexojnë si një formë rezistence të heshtur ndaj asaj që shihet si ndërhyrje e thellë politike në autonominë vendore.

Ndërkohë, deri më tani nuk ka pasur një reagim apo sqarim zyrtar nga Bashkia Finiq mbi këtë deklaratë. Nuk dihet nëse Çakuli do të ndërmarrë ndonjë veprim konkret në zbatim të kërkesës së Kryeministrit apo nëse kjo ka qenë thjesht një koment i çastit për të shprehur rezervat ndaj kësaj praktike.

Deklarata vjen në një kohë kur qeveria qendrore ka ndërmarrë një fushatë të gjerë shkarkimesh dhe ristrukturimesh në disa nga bashkitë më të mëdha të vendit, përfshirë Tiranën, Durrësin, Vlorën dhe Fierin. Vetë Rama ka qenë i drejtpërdrejtë në mesazhin e tij, duke lënë të kuptohet se “pastrimi” i institucioneve është një hap i domosdoshëm për të vendosur një nivel të ri përgjegjshmërie dhe angazhimi.

Në këtë klimë tensioni dhe riformatimi, replika e kryebashkiakut të Finiqit është kthyer në simbol të një qëndrimi të përzier mes ironisë dhe rezistencës, që ngre pyetje mbi balancën mes autoritetit qendror dhe autonomisë vendore, por edhe mbi vetë mënyrën sesi po trajtohet reforma në administratë.

Mbetet për t’u parë nëse kjo deklaratë do të pasohet nga veprime konkrete apo do të mbetet një moment kalimtar që pasqyron ndjesitë reale të drejtuesve vendorë përballë presionit në rritje nga qeveria qendrore për të ristrukturuar administratën nga themelet.