Harry mbeti i tronditur kur testet mjekësore zbuluan se binjakët, të cilët ai i kishte rritur si djemtë e tij, nuk ishin të tijtë. I tërbuar, ai shkoi në shtëpi për t’u përballur me gruan, vetëm për të mësuar një të vërtetë që do ta shkatërronte përgjithmonë familjen e tyre.
Harry buzëqeshi ndërsa shihte djemtë e tij që qeshnin me diçka në zyrën e pediatrit. “Doktor Dennison,” – Harry u ngrit me nervozizëm sapo hyri doktori.
“Zoti Campbell. Ju lutem, uleni,” – tha doktori duke i shtrënguar dorën dhe u ul përballë tij. “Faktikisht doja të flisja me ju privatisht, z. Campbell. Djemtë mund të presin jashtë.”
Zemra e Harry-t filloi të rrihte fort, duke menduar nëse ishte ndonjë lajm i keq. Edhe pse ishin binjakë, Josh vuante nga anemia e rëndë, ndaj doktori kishte këshilluar më shumë analiza dhe i kishte kërkuar Harry-t të bënte një kontroll gjaku, në rast se duhej transfuzion. Fatmirësisht, djali tjetër, Andrew, ishte plotësisht i shëndetshëm.
“Pra, kemi një qartësi përfundimtare se si të veprojmë?” – pyeti Harry me ankth sapo djemtë dolën jashtë.
“Qetësohuni, z. Campbell,” – tha doktori duke u mbështetur pas në karrige. – “Në këtë moment shqetësimi im kryesor nuk është Josh. Po, ai ka mungesë hekuri, por do fillojmë me suplemente, ndoshta intravenoze. Doja të flisja me ju për diçka tjetër.”
Harry nxori një psherëtimë lehtësimi. Gjendja e djalit të tij nuk ishte aq e keqe.
“E keni adoptuar djemtë, z. Campbell?” – pyeti doktori, duke i ngrirë gjakun Harry-t. “Është pak delikate, por grupi juaj i gjakut është i papajtueshëm me djemtë.”
“Epo, kjo nuk është shumë e çuditshme, apo jo? Në shumë raste, prindërit biologjikë nuk mund t’u dhurojnë fëmijëve gjak, sepse janë kombinim i dy njerëzve,” – u përpoq të shpjegonte Harry.
“Po, ka raste kur prindërit biologjikë nuk mund të dhurojnë,” – pranoi doktori. – “Por ajo që dua të them është se ju nuk mund të jeni babai i tyre. Grupi i gjakut nuk është faktori përfundimtar për të përcaktuar atësinë, por të dy binjakët kanë grupin A. Ju dhe bashkëshortja jeni të dy me B.”
“Çfarë… Por kjo është e pamundur,” – pëshpëriti Harry.
“Më vjen keq, zotëri. I pashë këto rezultate disa ditë më parë, ndaj mora guximin të bëj edhe një test ADN-je. E di që është e vështirë ta dëgjoni, por ka edhe më shumë,” – tha doktori duke i shtyrë disa dokumente drejt tij.
Harry i mori letrat me duar që i dridheshin. Nuk kuptonte shumë nga termat mjekësorë, por fjala ‘gjysmë-vëllezër’ i ra në sy. Ai ngriti sytë i tronditur.
“Po, z. Campbell,” – tha doktori. – “Andrew dhe Josh, teknikisht, janë gjysmë-vëllezër, jo djemtë tuaj.”
Harry nuk e besonte. Fëmijët që kishte rritur për 12 vite nuk ishin të tijtë. Në fakt, ata duhet të ishin të babait të tij, gjë që do të thoshte se Nancy kishte qenë me të. Por nuk kishte kuptim – ajo kishte qenë shtatzënë kur ai ia prezantoi prindërve.
…
Kur arritën në shtëpi, Harry nuk zbriste dot nga makina. Papritur dëgjoi djemtë duke thirrur: “Gjysh! Na ke munguar!”
Sytë e Harry-t u mbushën me gjakim. Nuk mund të shpërthente aty, para tyre. Hyri brenda me një buzëqeshje të detyruar.
“Çfarë bën këtu, baba?” – pyeti me ton të ashpër.
Por sapo djemtë dolën, ai shpërtheu: “Ke fjetur me babain tim, Nancy?”
Fytyra e Nancy-t u zverdh.
“Bir, nuk është ashtu si mendon,” – ndërhyri Robert, por Harry nuk donte ta dëgjonte.
“ADN-ja nuk gënjen, Nancy! Dua të di të vërtetën!”
Nancy uli sytë, duke kujtuar atë natë fatale 13 vite më parë…
…(rrëfimi i saj për udhëtimin në Las Vegas, takimin me Robertin, një-natën e vetme, dhe më pas vendimin për ta mbajtur shtatzëninë, e më vonë njohjen me Harry-n)…
…
Në ditët e sotme, përballja shpërtheu në shtëpi. “Si është e mundur që pediatri ynë të më thotë se DJEMTË E MI janë VËLLEZËRIT E MI?” – bërtiti Harry.
“Në Vegas ndodhi,” – psherëtiu Robert.
Nancy uli kokën. “Po, unë e dija që isha shtatzënë…”
“Pra, më lidhe me fëmijë që as nuk ishin të miat!” – bërtiti Harry.
Kur debati u ashpërsua, u dëgjua një zë i vogël: “Gjyshi është babai ynë?”
Binjakët, bashkë me shokun e tyre Bobby, qëndronin te dera.
“Baba?” – Andrew i hodhi sytë Harry-t, i cili tentoi të buzëqeshte, por nuk mundi. Në sytë e tij djemtë panë të vërtetën.
