Mamaja ime ishte e dashura e një burri të martuar dhe të pasur. Nga romanca e tyre linda unë. Babai nuk na ndihmoi kurrë, nuk vinte të më shihte. Nuk kishim një shtëpi të përhershme, gjithmonë zhvendoseshim, mamaja shpesh ndërronte punë. Kur unë isha pesë vjeç, ajo njohu një burrë tjetër dhe deshi të jetonte me të, por ai i vuri kusht që ta pranonte vetëm nëse ajo ishte vetëm. Dhe ajo, lehtësisht, më shkëmbeu mua me atë burrë.
Thjesht më çoi te babai im, duke i dhënë në dorë të gjitha dokumentet e mia. Ajo trokiti në derën e tij, dëgjoi zhurmën e çelësit që hapej dhe iku. Unë mbeta vetëm. Babai më pa, u shtang, por e kuptoi menjëherë kush isha. Më futi brenda. Gruaja e tij më priti mirë, edhe fëmijët e tyre – një vajzë dhe një djalë. Babai fillimisht donte të më çonte në jetimore, por gruaja e tij nuk e lejoi, duke thënë se unë nuk kisha faj për asgjë.
Mamaja më hodhi te babai dhe iku. Ne u takuam pas shumë vitesh.
Një grua e shenjtë ishte ajo. Unë fillimisht prisja nënën time të vërtetë, mendoja se do të kthehej për mua. Por më vonë, e lashë këtë shpresë dhe nisa ta quaja gruan e babait tim “mami”. Babai im i vërtetë nuk kishte ndjenja të ngrohta për asnjë nga fëmijët, aq më pak për mua. Ai më shihte si gojë të tepërt, por megjithatë më mbante si të tjerët. Vetë ai ishte shumë despotik. Kur vinte në shtëpi, ne fëmijët mbylleshim në dhomë dhe përpiqeshim të mos i dilnim përpara.
Gruaja e tij nuk mund të ndahej prej tij, sepse ai nuk do t’i linte fëmijët. Ajo duronte me vite tradhtitë dhe shpërthimet e tij të zemëruara. Mësoi si ta shmangte dhe si të na mbronte nga skandalet. Në shtëpi kishte heshtje, ne e dinim orarin dhe përpiqeshim të mos e nervozonim. Gjëja më e madhe ishte që nuk na mungonte asgjë, ndërsa ajo na jepte dashuri për të dy.
Kur ai më në fund iku me një të dashur tjetër, ne morëm frymë lirisht. Atëherë ishim gati të rritur. Motra dhe vëllai po përfundonin shkollën, dhe unë gjithashtu. Tre maturantë. Ndihmonim njëri-tjetrin me mësimet. Secili ëndërronte të shkonte në universitet të mirë. Babai, edhe pse nuk ishte i ëmbël, pagoi shkollimin, duke mbajtur fjalën e dhënë. Ne studiuam, morëm profesionet që dëshironim.
Pastaj babai vdiq. Pas tij mbeti pasuri e mirë. E dashura e fundit nuk mori asgjë – nuk arriti ta martonte me vete. Ne u bëmë pronarë të firmës dhe llogarive bankare. Vazhdonim biznesin. Erdhi koha të hapnim filial jashtë vendit. Vendosëm që unë do të shkoja atje. Propozova të merrnim edhe mamanë – ajo e meritonte më shumë se kushdo. Motra e vëllai e mbështetën idenë time.
Dhe pikërisht atë ditë, kur po përgatiteshim të iknim, erdhi mamaja ime e lindjes. E njoha menjëherë. Ajo tha: “Biri im, unë jam nëna jote e vërtetë! Mos më harro! Të kam munguar shumë.” Unë iu përgjigja: “Sigurisht që të mbaj mend! Më kujtohet kur ike duke më lënë vetëm. Ti nuk je mamaja ime. Mamaja ime po largohet me mua. Ty nuk të dua të të njoh.” U largova pa u kthyer mbrapa. Nuk jam penduar.
Mamaja ime e vërtetë është ajo që nuk pati frikë të rrisë djalin e burrit të saj, që më dha dashuri dhe kujdes. Ajo rrinte me mua kur sëmuresha, më ngushëllonte kur më thyhej zemra, më falte kapriçot, asnjëherë nuk më kujtoi se nuk isha gjaku i saj. Për të, unë u bëra djalë; për mua, ajo është nëna ime e vetme!
Ne shkuam bashkë jashtë shtetit. Atje njoha gruan time të ardhshme, dhe mamaja e priti me gëzim. Edhe ajo e gjeti lumturinë e saj me një burrë të mirë. Sot udhëton shpesh, na viziton neve dhe nipërit. Kur shoh sytë e saj të gëzuar, e di – unë jam me fat që e kam në jetën time. Ajo është engjëlli im mbrojtës!