Ai nuk e pa kurrë dhëndrin si thjesht burrin e vajzës, por si djalin e madh që nuk e pati kurrë.
âKreshnikun e kisha dhĂ«ndĂ«r, por pĂ«r mua ishte djalĂ«. Ai mĂ« mĂ«soi djemtĂ«, i solli nĂ« rrugĂ« tĂ« mirĂ«. Ishte njeri i qeshur, i dashur me tĂ« gjithĂ«. NjĂ« baba shembullor⊠pĂ«r mua ishte gjithçka: shoku im, pasuria ime, djali im.â
đđ âE kisha si djalin timâ â fjalĂ«t qĂ« shpĂ«rthejnĂ« nga zemra e vjehrrit tĂ« Kreshnikut, ndĂ«rsa lotĂ«t nuk i ndalen.
Por një mëngjes, një aksident i rëndë ia rrëmbeu atë që e kishte bërë pjesë të zemrës. Shpresa mbeti e varur mes jetës e vdekjes për 10 ditë me radhë, teksa Kreshniku luftonte në koma.
đ âKur mora vesh pĂ«r aksidentin, thashĂ«: inshallah nuk Ă«shtĂ« shumĂ« i goditur. Edhe nĂ« karrocĂ« tĂ« rrinte, edhe nĂ« krevat tĂ« ishte shtrirĂ« gjithĂ« jetĂ«n, vetĂ«m tĂ« ishte gjallĂ«. Nuk doja asgjĂ« tjetĂ«r, vetĂ«m qĂ« ato goca dhe ai djalĂ« i vogĂ«l ta shikonin. VetĂ«m qĂ« fĂ«mijĂ«t e tij tĂ« mos mbeteshin pa baba.â
Por dita e dhimbjes erdhi⊠dera e spitalit nuk u hap kurrë për të dalë Kreshniku.
Vjehrri rrëfen mes lotëve:
đą âNa dukej sikur do tĂ« hynte nga dera, sikur do tĂ« dilte e do tĂ« kthehej tek ne⊠por nuk doli mĂ«. U shua. Na la ata tre fĂ«mijĂ« jetimĂ«.â
FjalĂ«t e kĂ«tij babai tĂ« thyer nuk janĂ« thjesht dhimbje pĂ«r dhĂ«ndrin â janĂ« fjalĂ«t e njĂ« zemre qĂ« humbi djalin e saj tĂ« dytĂ«. NjĂ« mall i pĂ«rjetshĂ«m, njĂ« boshllĂ«k qĂ« nuk mbushet mĂ« kurrĂ«.